مفاخره
نمی دونم با چه رویی باز بنویسم
ولی چه کنم از ضرب دلتنگی
برای اونایی که میدونم شعر مفاخره بابا رو دوست دارن میذارمش اینجا ... میدونم طولانیه ولی طاقت بیارین ...
(ای مـنـزه پـرده دار و پـرده در
ای به هر پرده در و از پرده در)
(چون سرایم من سپاست کان سپاس
در قیاس است و تو بیرون از قیاس)
باز کردم سر خط گفتار عشق
با کلامی نغز از سالار عشق
نزد آقایان و ارباب حکم
چون سرایم بازبان الکنم
پیش شاهان قدرت گفتار نیست
(من چه گویم یک رگم هشیار نیست)
لیک خواهانم از آن نیکان مدد
تا سرایم آنچه ایشان را سزد
***
بود روزی پادشاه عالمین
با علی و نور چشم او حسین
سوی جد چون بلبلی پرواز کرد
حضرتش آغوش جان را باز کرد
آن که از سوی خداوند ودود
بر وی و بر آل اطهارش درود
دست خود را سوی آن دردانه برد
چون گلی بر روی قلب خود فشرد
گاه میبوسید سیمای حسین
بوسه میزد گه به لبهای حسین
چون پدر آن مهربانان را بدید
هم به یک جا جان و جانان را بدید
رو سوی شاه سما و ارض کرد
با تبسم خدمت او عرض کرد:
ای تو همچو مغز وعالم همچو پوست
خود حسین خویش را دارید دوست؟
گفت آری او دل و جان من است
پاره ی تن روح و ریحان من است
گفت مهرت ای رسول ذوالمنن
بر حسینت بیش باشد یا به من؟
چون حسین این گفت شیرین را شنود
گوشه چشمی سوی پیغمبر گشود
با تبسم چاره اندیشی گرفت
در جواب از جد خود پیشی گرفت
گفت هر کس در شرف شد پیش تر
فخر او در نزد جدم بیشتر
او بود محبوب، ای محبوب من
نزد جد من حبیب ذوالمنن
گفت هان ای نور چشم روزگار
بر پدر آیا نمایی افتخار؟
پس گل باغ پیمبر ناز کرد
ناز کردن را با پدر آغاز کرد
گوشه ی ابرو سوی بابا نمود
نرگس شهلای خود را وا نمود
گفت! گر خواهد دلم ای شهریار
بر شما هم می نمایم افتخار
گفت باشم من امیر مومنان
ناصر پیغمبر آخر زمان
از تمام سابقین من احسنم
قائد آنان سوی جنت منم
ضارب سیفین و رمحین ای حسین
ناصر جد تو در بدر و حنین
آنکه آمد از زمین و از سما
روز میدانش پیام لا فتی
لا فتی الا علی بر جمع یار
بر عدو لا سیف الا ذوالفقار
بر طرف می سازم از روی زمین
فتنه های ناکثین و مارقین
حامل علم خداوندی منم
در صراط مستقیمم من علم
یافت از من دین پیغمبر مدد
دَین پیغمبر به دستم مسترد
بر تمام اوصیای حق سرم
جانشین اول پیغمبرم
من لسان ناطق و وجه اللهم
بر همه علم خدایی آگهم
دوستانم را به وقت ارتحال
نیست در دل ذره ای ترس و وبال
من تمام شیعیان را بی حساب
داخل جنت کنم بی اضطراب
روی خود را کرد بعد از آن رسول
بر حسین و گفت خود داری قبول؟
پس حسین آن غنچه لب را شکفت
وز لب شیرین خود آنگاه گفت:
حمد بی حد بر خداوند و سلام
کاو فضیلت داد مارا بر انام
جد ما از خلق خود مخصوص کرد
خود به جبریل امین منصوص کرد
من، نیایم بهترین خلق خداست
سید سادات عالم مصطفی است
کی چنین بابی تو داری ای پدر
چون علی مرتضی فخر بشر
مادر من فاطمه بنت رسول
بهترین نسوان این عالم بتول
هیچ کس را نیست اینسان همچو من
یک برادر در جهان همچون حسن
چون بگفت این حرف شیرین با پدر
سوی شاه مومنان بگشود پر
همچو گل در گلستانش جا گرفت
روی دامان پدر مأوی گرفت
بوسه میزد از ره مهر و صفا
بر رخ شاه ولایت مرتضی
***
آری او را در شرف همتا نبود
مثل او در جمله عالمها نبود
در هوای بندگی شهباز بود
در نسب بر جد و اب ممتاز بود
شد نگین عشق در انگشت او
بود نُه نور خدا در پشت او
هم ردای پادشاهی در برش
تاج گلگون شهادت بر سرش
روی دوش او خداوند از وداد
بار سنگین امانت را نهاد
کی روا بود اینچنین شاهی کریم
افتد اندر دست گرگانی لئیم
تیغ بر روی جوانانش کشند
تیر کین بر نونهالانش زنند
یا زنند آن کافران از روی کین
تیر بر حلقوم طفل نازنین
پاس آن نعمت که از او داشتند
هیچ ظلمی را فرو نگذاشتند
***
ای خدا چون سر دهم آواز را
با که گویم بارالها راز را
گر نگویم درد کی درمان شود
ور بگویم عقلها حیران شود
هر کجا دل میدهم جز عشق نیست
جز صدای عشق در این ملک چیست؟
پر شده این ملک از آوای عشق
چرخها می چرخد از سودای عشق
تا ابد ای دوست وز روز الست
هرکجا آوای هل من ناصر است
از حسین است اینهمه آواز ها
هم به دست اوست حل رازها
دست محرومان به دامان حسین
ای همه جانها بقربان حسین
( سر بسر عالم اسیر حسن اوست
درد ایشان جمله درد حزن اوست)
تا بگیرد خود شفاعت را بدست
عهده دار این مصیبتها شده است
ای خدا بگذشت او از جان خویش
هم ز اولاد و هم از یاران خویش
بر چنین شاهی گذشت این ماجرا
تا شفیع ما شود؟ ای وای ما
وای بر ما گر پس از این لطف عام
بر ولای او نورزیم اهتمام
یا به مثل دشمنان کافرش
نشنویم آوای هل من ناصرش
بر گناه دشمنش راضی شویم
راضی از آن وقعه ی ماضی شویم
وای از آن دونان کز او رخ تافتند
تا ابد خذلان یزدان یافتند
ای خدا انعام کن قلبی سلیم
وندر آن دل مهر آن شاه کریم
***
پاس نعمتهای آن شه دوستی است
جز ولایت مطلب آن شاه نیست
دوستانش را اگر داریم دوست
خود همانا پاس نعمتهای اوست
بابا 1411
ببخشین اگه ویرایش نشده بود
توی این شبهای قدر که می آد من رو هم دعا کنین ... روم سیاهه
همایون سال نو
این همایون سال فرخ بر شما فرخنده باد
دولت و اقبال و فرّ و جاهتان پاینده باد
آنچه در سال گذشته رفت بر یاران ٬ گذشت
زندگیشان با سعادت یار ٬ در آینده باد
آمین
سلام عزیزانم
چون احتمالا تا سال آینده نمی تونم آپدیت کنم ٬ از همین الان سال نوی خوبی رو براتون آرزو می کنم ٬ انشاءالله سال نوی خوبی رو همراه با سلامتی و دل خوش با خانواده تون سپری کنین.
خداحافظتون
سی یو سال دیگه
ستاد انتخابات
ای چشمه نور ٬ انشعاباتت کو؟
ای خانه ات آباد خراباتت کو؟
در شهر نشانه ای ز تبلیغ تو نیست...
ای عشق ٬ ستاد انتخاباتت کو؟
خسته
فرهاد چو صبرش بود .....
کٌه چون کٌه بستان کند .....
هرچند خودش می گفت .....
....: من خسته شدم خیلی!!!!
پراکنده
چـه شـود بـه چـــهرۀ زرد مـن نـظـری تـو بـرای خـدا کـنـــی
کـه اگـر کـنـی هـمـه درد مــن بـــه یـکــی نــظـر دوا کـنــی
تـو شـهی و کشور جان تو را تــو مـهی و مـاه جهان تو را
ز ره کـرم چـه زیـــان تــو را ؟ کـه نـظـر بـه حـال گـدا کـنـی
تو کمان کشیده و در کـمیـن کـه زنی به تیرم و من غمین
هـمـۀ غـمـم بـود از هـمـیـن کــه خـدا نـکـرده خـطــا کـنـی
*********************
این خط نوشته ها رو روی کاغذ دو خطه ای که معلوم نیست کی نوشتم پیداشون کردم تو رو خدا ببین چه قده رمانتیک بودم یه روزی ...
گمونم این شعر که نوشتم مال گوهر شاد بوده که زمانی از عشق به آقایی گفته بوده ....
ولی مطمئن نیستم نیاین یقه بچسبین حالی ندارم میزنم لت و پارتون می کنم
والا!!!
ای جـلـوۀ بـــرق آشــیـان سـوز تــــو را وی روشـنی شـمـع شـب افروز تـــو را
زان روز که دیدمت شبی خوابم نیست ای کـــاش نـدیـــده بـودم آن روز تــو را
*********************
اگه اینا رو با خط زیبای خرچنگ و قورباغه خودم ندیده بودم باورم نمی شد خودم نوشتم ولا نمیدونم شعر از کیه !!!!
کور از دو تا چشم !!!
از پس شیشه عینک استاد ، سرزنش وار مرا می نگرد
باز در چهره ام می خندد که چها به سرم می گذرد !
مبسر امروز چو اسمم را خواند
رفقا داد کشیدند ( غایب )
رفقا همچو که می خندیدند ....
من گفتم ( نه !!!!!!! )
من اینجا و دلم جای دگرست .
*******************
جالب بود نه ؟ سعی می کنم بفهمم از کیه ؟
وا فــریــــادا زعـشـق وا فـریــــادا
کـارم بـه یـکـی طـرفـه نگار افتادا
گرداده من شکسته دل دادا دادا
ور نه من و عشق هر چه بادا بادا
عشق بازی
عشق بازی کار هر شیاد نیست این شکار دام هر صیاد نیست
عاشقی را قابلیت لازم است طالب حق را ٬ حقیقت لازم است
عشق از معشوق٬ اول سر زند تا به عاشق جلوه ی دیگر کند
تا به حدّی که برد هستی از او سر زند صد شورش و مستی از او
شاهد این مدّعی خواهی اگر بر حسین و حالت او کن نظر
روز عاشورا در آن میدان عشق کرد رو را جانب سلطان عشق
بار الها ٬ این سرم این پیکرم این علمدار رشید این اکبرم
این سکینه این رقیه این رباب این عروس دست و پا خون در خضاب
این من و این ساربان این شمر دون این تن عریان میان خاک و خون
این من و این ذکر یا رب یاربم این من و این ناله های زینبم
پس خطاب آمد ز حق کی شاه عشق ای حسین ای یکه تاز راه عشق
گر تو بر من عاشقی ای محترم پرده بر کش ٬ من به تو عاشق ترم
غم مخور ٬ که من خریدار تو ام مشتری بر جنس بازار تو ام
هر چه بودت داده ای در راه ما مرحبا ٬ صد مرحبا ٬ خود هم بیا
خود بیا که م یکشم من ناز تو عرش و فرشم ٬ جمله پا انداز تو
لیک خود تنها نیا در بزم یار خود بیا و٬ اصغرت را هم بیار
خوش بود در بزم یاران بلبلی خاصه در منقار او برگ گُلی
خود تو بلبل ٬ گُل علی اصغرت زود تر بشتاب سوی داورت .
ناصر الدین شاه قاجار
از خودم خجالت می کشم که این شعر که سالهای سال در انواع و اقسام عزاداری های حضرت سید الشهدا (ع) شنیده بودم تا به حال حتی فکر نکرده بودم که شاعرش کیست.
خیلی برام جالب بود وقتی در کتابی این شعر آشنای همیشگی رو به همراه اسم ناصر الدین شاه قاجار خوندم !!
ببخشین بی سوادی من رو به با سوادی خودتون !!!
خداحافظ
عاشورا
می رفت و دل شیـفـتگـان در قـدمـش بـود نـقـش دل عـشــاق نشـان عـلمـش بـود
می رفت و چه رفتن که همه چشم ملائک مـبهوت براه و روش محـتـشـمـش بـود
می رفــت که ریـزد گـنه رو ســیـهان را رویم سیه این لطف عظیم از کرمش بود
آنــدم کـه عــدو خسـت دل خـون خـدا را از خـون دل سـوخـته مـا چـه غمش بود
می سوخت فلک خیمه خوبان جهان را گـفتی که همیـن قـلب من زار کمش بود
در زیر سم اسب ٬ فلک از چه فکندی شـاهـی که مـلـک بنده خاک قدمش بود
نه گـنبد و افـلاک همه ریـزه خـورانش جـبــریـل امیـن بنـده خـاص حـرمش بود
دلخسته سلیم آنکه بریزد برهش اشک ایـکـاش در آنـروز ز خـیـل خـدمـش بود
بابا عاشورای ۱۴۰۹
شب عاشورا
امـشـب شـه شـهــیدان / چشم انتـظار فرداست / فردا بـه آسـمان ها / فریـاد وا حسـیناست
امشـب نشسته آن جان / دربـیــن جان نـثـاران / فردا به سوی جانان / بـاجـمـلـه احـبـاست
امـشب بـه گـلشن شاه / یاران ز شوق جمعند / گـلهای این گـلستان / فردا فتاده هرجاست
امـشـب خـیـام آن شاه / روشن بود ز نورش / فردا زدود و آتش / درخیمه گاه غوغاست
امشب کـنـنـد امــلاک / طـوف عـزیز زهرا / فردا فتاده برخاک / جسم عزیز زهراست
امـشـب سر ِعـبـادت / شـه بر زمین نـهـاده / فردا به روی نیزه / روسوی آسمان هاست
امشب بود به انگشت / آن خـاتـم سلـیـمـان / انگـشت و خـاتـم او/ در دست دیو٬فرداست
امشب بـه بـالـش نـاز/ سـر را نهاده بیمار/ فردا به بند و زنجیر/ خاکم به سر٬ سراپاست
امشب سـتـاده عـبـاس / در پیـشگـاه آن شاه / فــردا سـر بــرادر/ بـر زانـوان مـولاسـت
امشب شده است روشن / از روی ماه اکبر/ ایـن قرص ماه فردا / منشـق ز تیغ اعداست
امــشـب کـنـد تـبـسـم / اصغر به روی مـادر / فـــردا تـبـســم او/ بر روی دست باباست
امشب بـه بـزم شادی/ داماد نوجوان اسـت / فـردا مـیـان گرگـان / آن نوجوان رعـناست
امشب فرات غلطان/از هر دو سو روان است/لبهای تشنه فردا/محروم از آن دو دریاست
امـشـب بـقـامت شـاه / بـاشـد نـگـاه خواهر/ فـردا نـگاه زیـنـب / در جستجو بهر جاست
امـشـب نـوازش و ناز/ بـاشـد نـثار اطفال / بــس تازیانه از ظلم / فـردا نـثـار آنـهـاسـت
امشب غنوده هر طفل/سر در کنار مادر/فردا به خوف و وحشت/آواره سوی صحراست
امشب زشوق فردا/ دلها به بـیـقراریـست / فـردا بـهـشت جـاویـد / در انـتـظار آنـهـاسـت
امشب به اشک و زاری/ در مجلس حسـیـنـیم / فردا به روز محشر/ آن شاه شافع ماست
بابا ۱۳۸۶
ای اشک
ای اشـک بیا بــه دیــدگــانـم ای آه بــسـوز جـسم و جانم
این گـفته چگونـه بـاز گــویـم ای خـاک سـیاه بـر دهـانـم
فرموده حســین از ره لـطـف من کـشتـه اشـک دوستــانم
ای اشک , تو نزدمن عزیزی ( بـر دیـده روشـنت نـشانم )
آنـگـاه بـرآرمـت بـه رخـسـار در راه حســــین بـر فشانم
یـارائی یـاریـــــش نـــدارم هـم نصـــرت او نـمی تـوانـم
نـادانـی و غـفلـت و تـسـاهـل ایـن اسـت تـمـام داسـتـانـم
افـتـاده کـسـی بـه دام دنیـــا خواهید اگرش نشان , من آنم
با این هـمه یک حسـین دارم امـیـــد شـفــــاعـت و امـانـم
ای وای اگــر بر او نگـــریم یـــا حـرمـت مـاتـمــش نـدانـم
فرموده حسین از ره لطف
من کشته اشک دوستانم
بابا
افسانه
( افـسـانـه ای کـه کـس نــتـواند شـنیدنـش * * * * * * آیا چه می گذشت به خـوبـان زدیـدنـش )
آن غنچه ای که لـب به سخـن وا نـکرده بـود * * * * * * ای دشمن از چه شرم نکردی ز چیدنـش
بــر روی دسـت هــای پــدر آرمـیـده بـود * * * * * * دلـهـای مـا بـسـوزد از آن آرمـیـدنـش
گهـواره ای مـقـابـل چـشمـان مـادر اسـت * * * * * * در انـتـظـار طـفـل و بـه مـنــزل رسیدنـش
گـرگـان بـه سـوی خـیـمـه اطـفـال رو کـننـد * * * * * * بـنـگـر بـدان غـزال و نـگـاه و رمـیـدنـش
بنگر به خواهری که تـوانش نـمـانـده اسـت * * * * * * در یـک سـو آن نشستن و آنگه دویدنش
میرفت سوی شام و نگه سوی شاه داشت * * * * * * آه از نـگــاه زیـنـب و آن دل بـریـدنـش
انـگـشـتـری بـه خـدعـه ربـایـی اگـر زدسـت * * * * * * ظـالـم , چـرا بـریدن و در خون کشیدنش
ز بـهـر بـخـشـش گـنـه مـا نـوشـتـه شــد * * * * * * افـسـانـه ای کـه کـس نـتواند شنیدنش
بابا