عاشورا

می رفت و دل شیـفـتگـان در قـدمـش بـود                نـقـش دل عـشــاق نشـان عـلمـش بـود

می رفت و چه رفتن که همه چشم ملائک                 مـبهوت براه و روش محـتـشـمـش بـود

می رفــت که ریـزد گـنه رو ســیـهان را                 رویم سیه این لطف عظیم از کرمش بود

آنــدم کـه عــدو خسـت دل خـون خـدا را                 از خـون دل سـوخـته مـا چـه غمش بود

می سوخت فلک خیمه خوبان جهان را                 گـفتی که همیـن قـلب من زار کمش بود

در زیر سم اسب ٬ فلک از چه فکندی                 شـاهـی که مـلـک بنده خاک قدمش بود

نه گـنبد و افـلاک همه ریـزه خـورانش               جـبــریـل امیـن بنـده خـاص حـرمش بود

دلخسته سلیم آنکه بریزد برهش اشک              ایـکـاش در آنـروز ز خـیـل خـدمـش بود

                                                                                    بابا عاشورای ۱۴۰۹